‘‘ Onu düşünmekten kendimi alamıyorum, şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi…’’
Zeze ailesinden öğrenemediklerini hep başkalarından öğrenir. En çok da sevgiyi…
Yaramaz olduğu için dayak eylemi günlük bir rutin haline gelmiştir. Çevresinde olan biten her şeyi bir ağaca anlatmaya başlar. Diğerleri onunla dalga geçtiği halde o içinden geçen her şeyi anlatmaya devam eder Şeker Portakalı’na. Anlayamaz kimseyi, neden onunla dalga geçtiklerini. Çünkü Zeze’nin sahip olduğu şey onlarda yoktur: “Hayal gücü”
Hüzünlü olduğu kadar keyifli olan bu kitapta dönem dönem çocukluğunuza dair izler görüp geriye bakma ihtiyacı hissedebilirsiniz. Büyüklerin acımasız dünyasında yaşayan her küçüğün kalbinin ufak da olsa bir yerinde kalmış olan o izler bu kitap ile gün ışığına çıkıyor. Sayfaları çevirdikçe tuzlu deniz daha da yükseliyor.
Hüzün ve tebessümün bir arada olduğu nadir kitaplardan biriydi!
Zeze gibi harika bir çocukla tanışmak için epey geç kalmışım. Bir çocuğun dünyasını okuyucuya bu kadar güzel anlatması beni şaşırttı.
Sınırlarını esnetmek isteyen herkesin okuması gereken bir kitap bence…
